آزمایش مایع منی

نکات اولیه و ضروری

آزمایش بررسی مایع منی برای تعیین باروری مردان (توانایی مرد برای باردار ساختن زن) مورد استفاده قرار می‌گیرد.

این آزمایش دارای بخش‌های زیادی است و ابعاد مختلفی از منی و اسپرم را مورد بررسی قرار می‌دهد.

آزمایش مایع منی ‌بمنظور تعیین باروری باید روی حداقل دو نمونه با فاصله‌ی هفت روز، در مدت زمانی دو تا سه ماه انجام شود؛ چرا که برخی از شرایط می‌تواند بر سطح اسپرم تاثیرگذار باشد.

همچنین، آزمایش بررسی مایع منی می‌تواند برای تعیین تعداد اسپرم در مردانی که وازکتومی انجام داده‌اند به کار گرفته شود.

عوامل بسیاری بر تعداد اسپرم و دیگر ویژگی‌های منی تاثیرگذارند. برای مثال، اگر مردی دچار آسیب در ناحیه‌ی بیضه شده باشد یا پرتودرمانی شده باشد یا برخی داروهای خاص (مانند آزاتیوپرین یا سایمتیدین) را مصرف کند تعداد اسپرم‌هایش کم خواهد شد. همچنین مردی که میزان هورمون استروژن بالایی داشته باشد نیز تعداد اسپرم‌های کمتری دارد.

برخی از دلایل رایج ناباروری مردان می‌تواند شامل تب بالا، مشکل بیضه‌ها، گرفتگی لوله‌هایی که مایع منی را به ابتدای آلت می‌رسانند و تعداد اسپرم کمتر از حد عادی در نمونه‌ی مایع منی باشد.

راهنمایی های لازم

نمونه باید در آزمایشگاه تهیه شود و چنان چه این امر ممکن نباشد، نمونه باید در مدت کمتر از 30 دقیقه به آزمایشگاه تحویل داده شود. در هنگام تحویل نمونه به آزمایشگاه زمان دقیق جمع  آوری آن را به مسئول پذیرش اعلام نمایید.

نمونه باید پس از 3 تا 5 روز پرهیز از نزدیکی یا انزال تهیه شود و نمونه هایی که پیش از 2 روز و پس از 7 روز از آخرین نزدیکی جمع آوری شود برای انجام آزمایش مناسب نیستند.

وجود تب در خلال 3 روز پیش از انجام آزمایش، نتیجه را تحت تاثیر قرار می  دهد.

بهترین نمونه برای آزمایش منی، نمونه ای است که از طریق تحریک مصنوعی (خود ارضایی) تهیه شده باشد. (بدون استفاده از صابون و یا هر گونه ماده چرب کننده)

نمونه را با دست کمی نمناک تهیه و در ظرف مخصوصی که از طرف آزمایشگاه در اختیار شما قرار داده شده، جمع آوری کنید.

نمونه جمع  آوری شده توسط کاندوم برای آزمایش مناسب نیست.

باید دقت شود که تمامی نمونه مایع منی در ظرف مخصوص ریخته شود؛ زیرا چنان چه فقط قسمتی از نمونه در اختیار آزمایشگاه قرار شود، باعث بدست آمدن نتیجه ی غیرواقعی خواهد شد.

قبل از ریختن نمونه به داخل ظرف بهتر است با در دست گرفتن ظرف، دمای آن را به نزدیک درجه حرارت بدن (37 درجه سانتی گراد) برسانید.

از قرار دادن نمونه در حرارت های کمتر از صفر درجه و بالاتر از 40 درجه سانتیگراد خودداری نموده و سعی کنید تا زمان تحویل نمونه به آزمایشگاه آن را در دمای نزدیک به حرارت بدن (37 درجه سانتیگراد) نگهداری کنید.

نمونه ای که از زمان جمع آوری آن بیش از یک ساعت گذشته باشد، فاقد ارزش است.